Η αληθινή χριστιανική πίστη εκδηλώνεται με έργα αγάπης (Γαλ. ε΄ 6) και η άσκηση της αγάπης αποτελεί σημαντικό γνώρισμα της χριστιανικής ζωής. Η αγάπη αυτή και η συμπαράσταση στις ανάγκες του συνανθρώπου μας, που είναι εικόνα Θεού, αποτελεί αυτονόητη εκδήλωση της χριστιανικής ζωής και κατά συνέπεια της αρετής της φιλανθρωπίας. Πνευματική προϋπόθεση της χριστιανικής φιλανθρωπίας είναι το αγκάλιασμα όλων των ανθρώπων που έχουν ανάγκη, αφού ο άνθρωπος είναι το ύψιστο δημιούργημα του Θεού. Από τις πρώτες χριστιανικές κοινωνίες, εφαρμόζεται ένα ευρύτατο αλλά και πρωτόγνωρο στην ιστορία έργο, που ασκείται με την «καινή εντολή» της αγάπης (Ιωάν. Ιγ ‘ 34). Η παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα και στην μακρινή Αυστραλία, όπου η μέρυμνα της Εκκλησίας, για τον τόσο πονεμένο μετανάστη είναι ένας συνεχής αγώνας. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για την αναγνώριση της αξίας του μετανάστη, από την Αυστραλιανή Κυβέρνηση, όχι μόνο σαν άτομο αλλά ως δύναμη, η οποία μπορεί να επηρεάσει μια πολιτική κατάσταση του καιρού. Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Αυστραλίας άρχισε να ενδιαφέρεται για το ¨νέο-Αυστραλό¨ , που όπως είναι γνωστό άλλαξε το πρόσωπο της χώρας και την μετάτρεψε σε μια πλούσια πολυπολιτιστική χώρα.

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, πριν ακόμη η Αυστραλιανή Κυβέρνηση αναγνωρίσει την ευθύνη της απέναντι σε χιλιάδες μετανάστες και παρά τα πληθώρα των προβλημάτων και δυσκολιών που παρουσίασε η μετανάστευση, προσπάθησε να ανταποκριθεί και να βοηθήσει στις ανάγκες που δημιουργήθηκαν στην παροικία μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα των τόσων προβλημάτων γεννήθηκε το Ελληνικό Κέντρο Πρόνοιας, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση αγάπης και συμπόνιας προς τους ανθρώπους, αγκαλιάζοντας τα προβλήματα και τις ανάγκες τους «πίστης χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακ. β’ 26).

Τα περισσότερα από τα προβλήματα που η Συμβουλευτική Υπηρεσία του Κέντρου μας χειρίζεται, έχουν την ρίζα τους στις δυσκολίες της μετανάστευσης όπου δεν βρήκαν από την αρχή την κατάλληλη λύση τους. Επίσης, η αλλαγή του τρόπου της ζωής, οι πιέσεις της σύγχρονης κοινωνίας που δημιουργούν αξιώσεις και καταναλωτικές επιθυμίες και που φυσικά δεν είναι δυνατόν πάντα να ικανοποιηθούν, η επιθυμία κοινωνικής ανόδου των ατόμων καθώς και των οικογενειών τους, συνετέλεσαν στην απομόνωση και στην πιθανή δημιουργία ψυχο-κοινωνικών ταραχών, καθώς κι’ όλων αυτών των προβλημάτων που το προσωπικό μας συνεχώς χρειάζεται να αντιμετωπίζει. Στις στατιστικές που φυλλάσονται στα αρχεία της Συμβουλευτικής Υπηρεσίας του Ελληνικού Κέντρου Πρόνοιας, παρατηρούμε ότι από το Μάρτιο 1975 – Ιούνιο 2015 το προσωπικό έχει χειρισθεί 422,449 υποθέσεις .

Καθώς περνάνε τα χρόνια και συγκρίνοντας τις εποχές βλέπουμε πως κάθε εποχή έχει την ιδιαιτερότητά της και την αξία της και πως ακόμη στα έργα φιλανθρωπίας, οι ανθρώπινες ανάγκες τροποποιούνται, αλλάζουν κατεύθυνση. Η νέα εποχή, βρίσκεται πολύ μακριά από το μοτίβο της «πατριαρχικής» εποχής κατά την οποία η «φιλανθρωπία» και «τα αγαθά έργα» θεράπευαν κάποιες ανάγκες πρακτικές. Οι άνθρωποι στην εποχή μας ζητούν περισσότερο τη δικαιοσύνη κι όχι απλώς ελεημοσύνη. Γι’ αυτό η λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Πρόνοιας είναι πολυδιάστατη και δεν ιδρύθηκε για να προσφέρει απλά μια οικονομική βοήθεια όπως ίσως αρκετοί νομίζουν. Βάση των συνεχών νέων απαιτήσεων και προκλήσεων της κοινωνίας, το Ελληνικό Κέντρο Πρόνοιας επεκτάθηκε μετά τη Συμβουλευτική Υπηρεσία και στη δημιουργία πολλαπλών ειδικών προγραμμάτων και δραστηριοτήτων για όλες τις ηλικίες για να ενημερωθούν και να βοηθηθούν όσα περισσότερα άτομα είναι δυνατόν. Ένα παράδειγμα είναι ότι τα τελευταία χρόνια με την πρόσφατη οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχουμε ήδη λάβει μέτρα πως ν΄αντιμετωπίσουμε ένα νέο κύμα μεταναστών.

Ένας από τους μεγαλύτερους ρόλους, τόσο της Διοικητικής Επιτροπής του Ελληνικού Κέντρου Πρόνοιας όσο και του προσωπικού, είναι συνεχώς να επικοινωνεί με τα αρμόδια Κυβερνητικά Υπουργεία για την συντήρηση και επέκταση των υπηρεσιών που προσφέρει το Κέντρο. Το μέλλον της Κοινωνικής Πρόνοιας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής δεν είναι ευθύνη μόνο της Κυβέρνησης, αλλά όλων μας. Η συμπόνια προς τον συνάνρωπό μας είναι ιερό καθήκον του καθ΄ενός μας. Πιστεύουμε ότι στη σύγχρονη εποχή, στην οποία κυριαρχεί ο άκρατος καταναλωτισμός και ο εγωϊσμός, το φιλάνθρωπο πνέυμα της Εκκλησίας που σαρκώνεται στο κοινωνικό προνοιακό Της έργο, αναδεικνύει την φιλανθρωπία , όχι μόνο σαν αρετή και ιδανικό, αλλά σαν οδό που οδηγεί στη εσωτερική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Η εκκλησία σαν σώμα πιστών με Κεφαλή τον Χριστό, θα συνεχίσει το έργο Της. Όπως λέγει και στο Ευαγγέλιο (Ιωάν.α’ 54), θα συνεχίσει να μάχεται για τα προβλήματα του πλησίον, γνωρίζοντας ότι ακριβώς εκεί, στον πλησίον, είναι κατατεθειμένος ο λόγος Της. Καθώς προχωρούμε στο επόμενο στάδιο υπηρεσίας του Ελληνικού Κέντρου Πρόνοιας αισθανόμαστε βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα που είχαν την οραματικότητα, τη θέληση και τη δύναμη να κτίσουν τα γερά θεμέλια του οργανισμού. Το εμπνευσμένο παράδειγμά τους, μας ενθαρρύνει όλους μας να συνεχίσουμε αυτό το ιερό έργο της εκκλησίας. Επίσης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τις χιλιάδες των ανθρώπων της παροικίας μας που πέρασαν από την πόρτα του Ελληνικού Κέντρου Πρόνοιας και με εμπιστοσύνη μοιράστηκαν μαζί μας κάποιο κομμάτι από τη ζωή τους. Παρά τις αδυναμίες, δυσκολίες και τις ελλείψεις μας, είναι προνόμιο και ευλογία να σας υπηρετούμε και να προσφέρουμε ότι είναι περισσότερο δυνατό.